آدرس IP مشخصه ای منحصر به فرد برای هر گره در شبکه می باشد. نسخه 4 این آدرس که به IPv4 نیز شناخته می شود دارای طول 32 بیت می باشد. نمایش این نسخه از IP در 4 قسمت صورت می پذیرد که هر بخش با نقطه از یکدیگر جدا می شود به طور مثال 192.168.55.30 آدرس های IPv4 در کلاس های مختلف دسته بندی می شوند. بخشی از آدرس های IPv4 که از شبکه اینترنت قابل دسترس هستند به آدرس های Public یا Valid معروفند. این نوع از آدرس های IP توسط سازمان های بین المللی به ارائه دهندگان اینترنت اختصاص داده می شود.
با روند گسترش روز افزون اینترنت و تجهیزات شبکه درخواست برای آدرس های IP افزایش یافت. متخصصات دریافتند که با این روند تعداد آدرس های IP پاسخگوی نیاز جهانی نمی باشد. لذا به فکر ارائه نسخه جدیدی از IP به نام IPv6 شدند. این نسخه دارای قالبی 128 بیتی می باشد. با استفاده از این نسخه نیاز به ابزارهایی همچون NAT جهت استفاده مشترک از یک IP نمی باشد و هر Host در شبکه می تواند یک IP از نوع Public داشته باشد. بخش های مختلف آدرس های IPv6 با استفاده از علامت : از یکدیگر تفکیک داده می شوند و برای نمونه به شکل زیر نمایش داده می شوند:
2001:0db8:85a3:0000:0000:8a2e:0370:7334
علاوه بر طول آدرس مشخصات دیگری نیز در این نسخه گنجانده شد از جمله آن بحث QoS و سرعت بیشتر در Routing پکت ها می باشد که در ارتباطات Realtime همچون VoIP و Video Conference بسیار حائز اهمیت می باشد. مهم ترین مشکل پیش روی این نسخه سازگاری تجهیزات شبکه موجود با این نسخه می باشد.
متاسفانه دو نسخه IPv4 و IPv6 قابل تبدیل به یکدیگر نمی باشند. لذا تولید کنندگان تجهیزات شبکه و VoIP امروزه هر دو نسخه را در تجهیزات خود پیاده سازی می نمایند. نرم افزارهای مورد استفاده در دنیای VoIP شامل Softswitchها و Softphoneها اغلب از استک IPv6 پشتیبانی می نمایند.
دیدگاه های این مطلب
هیچ نظری ارسال نشده است.