توسعه ی پایدار در شرکت های بزرگ و سازمان ها

در تاریخ اولیه ی بشر، استفاده از آتش و میل به غذاهای خاص، ترکیب طبیعی جوامع گیاهی و جانوری را تغییر داد. از طرفی نیاز ها و سلایق رو به رشد، دسترسی بیشتر به منابع و ازدیاد جمعیت هم اجتناب ناپذیر بنظر می رسید. انقلاب صنعتی رشد گسترده ی مصرف انرژی با استفاده از سوخت های فسیلی را تشدید کرد. ذغال سنگ برای موتوهای کارآمد مورد استفاده قرار گرفت. پس از آن نیروی برق استفاده ی موثر تری از انرژی را برای بشر به ارمغان آورد. اما مصرف منابع زمین همچنان رو به افزایش بود. در اواسط قرن بیستم جنبش زیست محیطی نشان داد، در ازای مزایای مادی که بشر کسب می کند، هزینه های زیست محیطی بسیار زیادی ایجاد می شود. در اواخر همین قرن مشکلات زیست محیطی به مقیاسی جهانی تبدیل شد. از سوی دیگر وابستگی جامعه ی جهانی به منابع تجدید ناپذیر انرژی به یک بحران انرژی تبدیل شد. امروزه روش های انرژی بر در سرتاسر دنیا به تهدیدی به نام اثر گلخانه ای بدل شده است. این اثر تا حد زیادی به پاکسازی جنگل ها و سوزاندن سوخت های فسیلی مربوط می شود. در سال های اخیر فلسفه ای جدید با رویکردی چاره جویانه به نام “پایداری” مطرح شد. مفهوم پایداری ترکیبی از تساوی در بسیاری از رشته ها و زمینه های مختلف مربوط به آن است. مهمترین هدف این فلسفه “برقراری و ایجاد توسعه ی پایدار در زمین برای همه ی موجودات” است.
در محیط زیست، پایداری به مفهوم حفظ و توانایی است. به طور کلی، پایداری استقامت سیستم ها و فرآیندها است. توسعه ی پایدار مستلزم رسیدن به پایداری است. توسعه پایدار، شامل چهار حوزه ی به هم پیوسته است. محیط زیست، اقتصاد، سیاست و فرهنگ. دستیابی به توسعه ی پایدار، زمین را قادر به ادامه ی حمایت از زندگی بشر خواهد کرد. [1]

پایداری هم چنین یک فرایند اجتماعی و زیست محیطی است که با پیگیری یک آرمان مشترک تعریف شود. یک ایده آل است به تعریف دست نیافتنی در یک زمان و مکان معین. با این حال، به صورت پیوسته و پویا نزدیک شدن به این فرآیند، نتایج مطلوب در یک سیستم پایدار را رقم خواهد زد.[2]

حرکت به سمت توسعه ی پایدار یک چالش اجتماعی  بزرگ است که مستلزم قوانین بین المللی، ملی، برنامه ریزی شهری، حمل و نقل، شیوه ی زندگی محلی و فردی و مصرف بر مبنای اخلاق است. شیوه های زندگی پایدار می تواند اشکال مختلفی از سازماندهی مجدد شرایط کاری، زندگی و … را در بر گیرد. در واقع با این شیوه ها جدید می توان ساختار های ناپایدار قبلی به روستاها، شهرداری ها و شهر های سازگار با محیط زیست بدل کرد. از سوی دیگر اقتصاد، کشاورزی، صنعت سبز با بکار گیری بنیان های علمی و فناورانه جدید، تکنولوژی های سبز، انرژی های تجدیدپذیر، روش های نوآورانه ی انعطاف پذیر را به بشر هدیه می دهد.

نام توسعه ی پایدار برای اولین بار در سال 1980 میلادی استفاده شد.

 توسعه ی پایدار، توسعه ای است که نیاز های امروز انسان ها را بدون به خطر انداختن منابع نسل آینده برآورده می کند.[3]

بخش های اصلی پایداری:

اجلاس جهانی توسعه ی پایدار در سال 2005  اهداف توسعه پایدار را در سه بخش ، توسعه اقتصادی، توسعه اجتماعی و حفاظت از محیط زیست در نظر گرفت.[4]

شکل زیر نشان می دهد، اقتصاد و جامعه هر دو در محدوده ی زیست محیطی قرار دارند.

این دیدگاه نشان می هد، سه بیضی با هم تداخل دارند. یعنی سه رکن توسعه پایدار متقابلا منحصر به فرد نیستند و می تواند متقابلا یک دیگر را تقویت کنند. در واقع هر سه بهم وابسته هستند. هم چنین در دراز مدت نمی توانند بدون یک دیگر وجود داشته باشند.

برخی از کارشناسان توسعه پایدار و متخصصان این حوزه ستون چهارمی با یک خط پایین تر اولویت برای پایداری در نظر گرفته اند به نام نسل های آینده که این تفکر در بلند مدت با پایداری ارتباط دارد.[5]

هم چنین نظریه ی دیگری نیز وجود دارد که استفاده از منابع و ثبات مالی را به عنوان دو رکن دیگر توسعه ی پایدار مطرح کرده است. [6]

بنابر این،  توسعه ی پایدار به صورت نمودار “ون”  به صورت زیر تکامل یافت:

توسعه پایدار شامل تعادل تلاش های محلی و جهانی در تامین نیازهای اساسی انسان بدون از بین بردن بیش از اندازه ی محیط زیست است.[7]

توسعه ی پایدار از جهاتی دیگر نشان دهنده ی مسولیت پذیری و تصمیم سازی موثر و استفاده کارآمد از نوآوری است. با این فرآیند، تاثیرات منفی را با حفظ تعادل بین انعطاف پذیری زیست محیطی، رفاه اقتصادی و شور و هیجان فرهنگی به حداقل می رساند. همه ی اینها برای اطمینان از زنده ماندن یک سیاره ی مطلوب برای همه ی موجودات در حال حاضر و در آینده است. انواع خاصی از توسعه ی پایدار عبارتند از:  اقتصاد زیست محیطی، کشاورزی پایدار و معماری پایدار. یکی از عناصر جدایی ناپذیر توسعه ی پایدار فعالیت هایی با رویکرد تحقیق و نوآوری است.

ادامه دارد…

منابع:

(James, Paul; Magee, Liam; Scerri, Andy; Steger, Manfred B. 2015) -1

(Wandemberg, JC August 2015) -2

3- (United Nations General Assembly 1987)

4- (United Nations General Assembly 2005)

5- (SURF Framework for a Sustainable Economy 2013)

6- (Dhakal, Krishna P.; Oh, Jun S. T&DI Congress 2011)

7- (Kates, R.; Parris, T.; Leiserowitz, A. Harvard 2005)

https://en.wikipedia.org

http://www.sciencedirect.com