تفاوت پروتکل فشرده سازی SVC و AVC چیست؟

پروتکل فشرده سازی AVC چگونه کار می کند و چه مزایای و معایبی دارد؟

پروتکل فشرده سازی AVC که در سال 2003 پیاده سازی شد، مبتنی بر الگوریتمی ساده و منطقی بود که با کمترین پهنای باند، بیشترین کیفیت را به سیستم مقابل عرضه کند.
در این پروتکل ابتدا دو سیستم با شناسایی و تبادل اطلاعات بین خود از قابلیت ها و پروتکل های مورد پشتیبانی یکدیگر را آگاه می کنند و بر سر بالاترین کیفیت مورد پشتیبانی مشترک به توافق می رسند. پس از آن صدا و تصویر در قالب یک استریم با کیفیت مشخص بین دو سیستم تبادل می شود.
در یک سیستم MCU که همزمان چند تماس را میزبانی می کند، تولید استریم مناسب برای هر سایت (Trans rate و Transcode) نیاز به پردازش فوق العاده بالایی دارد. این پردازش بالا مستلزم چند سرور در حالت کلاستر یا قراردادن چندین پردازشگر موازی ( DSP ) در MCU است که در مدل های Polycom RMX شاهد آن هستیم.
نیاز به پردازش بالا تنها نقطه ضعف این پروتکل نیست. نوسانات شبکه نیز باعث از دست رفتن اطلاعات دریافتی در نقطه مقابل می شود که نتیجه آن مشبک شدن یا فریز شدن تصویر می شود.
البته کیفیت و استفاده بهینه آن از پهنای باند موجود و عدم تحمیل پردازش یا پهنای باند بالا در سمت کلاینت از مزایای آن است.

پروتکل فشرده سازی SVC چگونه کار می کند و چه مزایا و معایبی دارد؟

در مقابل در پروتکل SVC ، MCU نه یک استریم که چند استریم را به پایانه ها ارسال می کند.

هر پایانه به فراخور قابلیت های خود یکی از این استریم ها را دریافت می کند.
به این شکل بار پردازشی سمت MCU به پایانه ها منتقل می شود. پایانه ها خود موظف به کنترل شبکه و تغییر استریم انتخابی هستند. به همین دلیل شبکه ویدئوکنفرانسی مبتنی بر SVC مثل Skype For Business بر روی یک سرور پر قدرت قابل پیاده سازی است و نیازی به کلاسترهای بزرگ یا نصب پردازنده های موازی در MCU نیست.
ارسال و دریافت پکت های کنترلی و تبادل چند استریم، پهنای باند مصرفی در سمت کلاینت را بسیار بالا می برد ولی نوسانات شبکه با سرعت بیشتری کنترل و مهار می شود.