پروتکل SIP چیست؟ معرفی کلی پروتکل SIP

SIP پروتکلی است که توسط IETF‌ برای مدیریت سرویس هایی مانند VoIP و ویدئو کنفرانس در اینترنت ابداع شده است. با گسترش استفاده از IP در شبکه‌های مخابراتی و افزایش قابلیت این شبکه‌ها در پشتیبانی از تماس‌های چند‌رسانه‌ای، استفاده از پروتکل SIP نیز رواج بیشتری یافته و بر پروتکل‌های رایج مانند H.323 (برای مدیریت نشست‌های ویدئویی) و SS7 (برای کنترل تماس‌های تلفنی) غلبه کرده است. پروتکل SIP یکی از ارکان اصلی شبکه NGN برای ارائه سرویس‌های مختلف محسوب می‌شود.

نسخه اولیه استاندارد SIP توسط Schulsrinne (یکی از نویسندگان پروتکل معروف RTSP در سال 1997 به کمیته IETF ارائه گشت. نسخه اصلی استاندارد در سال 2001 منتشر شد (RFC 3261). تولیدات منطبق بر SIP از همان سال به بازار ارائه شدند.

ماهیت بر اساس IP بودن SIP باعث شده است که این پروتکل مانند پروتکل‌های HTTP و SMTP از قابلیت‌های انعطاف، باز بودن و قابل گسترش بودن برخوردار باشد. بر خلاف پروتکل‌های SS7 و H.323 این پروتکل می‌توان گستره وسیعی از کاربردها را پشتیبانی کند. بسیاری از بخش‌های این پروتکل از پروتکل‌های HTTP و SMTP برگرفته شده است. SIP از پروتکل‌های دیگر اینترنتی مانند DNS نیز بهره می‌گیرد. به این ترتیب کار کردن با این پروتکل برای طراحان شبکه‌های IP ساده است. همچنین به دلیل باز بودن واسط‌ها، ایجاد کاربردهای جدید با استفاده از زبان‌های برنامه‌ نویسی رایج مانند Java در پروتکل SIP با سادگی بیشتری انجام می‌شود.

هرچند SIP‌ پروتکل کنترل نشست‌های مالتی مدیا (مانند ویدئو کنفرانس و VoIP) در نظر گرفته می‌شود، با این حال لازم است در کنار آن از پروتکل‌های اینترنتی دیگری نیز استفاده شود که به عنوان نمونه‌ می‌توان از پروتکل‌های زیر نام برد:

• پروتکل SDP برای توصیف خصوصیات ارتباط و قابلیت‌های ترمینال‌های کاربران
• پروتکل تأمین QoS مانند RSVP
• پروتکل LDAP برای بدست آوردن موقعیت کاربر
• پروتکل RADIUS برای شناسایی کاربران
• پروتکل RTP برای انتقال بلارنگ ترافیک